หิมะมา...แต่ความเหงายังอยู่

อีกห้านาทีก็จะเป็นวันใหม่ของวันพุธที่ยี่สิบสี่ มกราคม สองพันห้าร้อยห้าสิบ ฉันเดินออกไปนอกห้อง มองออกไปนอกหน้าต่างตรงทางเดินที่เชื่อมห้องฉันกับห้องครัว มองผ่านๆ นึกว่าฝนตก แต่จริงๆ แล้วเป็นหิมะ นี่ถือเป็นหิมะแรกที่ฉันได้เจอที่เมืองเบอร์มิงแฮม ประเทศอังกฤษ ก่อนหน้านี้ได้เจอหิมะครั้งแรกในชีวิตที่ฝรั่งเศส ซึ่งเป็นการเยี่ยมเยือนประเทศฝรั่งเศสที่ฉันประทับใจมากๆ

หิมะแรกที่กำลังตกลงมาจากฟ้า ณ เมืองเบอร์มิงแฮม นอกหน้าต่างแฟลตซีหก ดูเปอร์ฮอลล์ มันช่างงดงามจริงๆ เวลาหิมะตกลงมากระทบกับแสงไฟสีเหลืองนวลนอกแฟลต ที่มองออกไปแล้วเจออีกแฟลต เจอลานจอดรถกว้างๆ มีรถจอดอยู่เกือบเต็มลาน มันช่างสวยจริง สีขาวของหิมะที่ตกลงบนพื้นหญ้า พื้นซีเมนต์ของลานจอดรถ และบนตัวรถที่จอดอยู่ มันช่างดูเย็นชาเหมือนใครบางคนเหลือเกิน แต่ฉันพบว่ายังมีความสวยงามแฝงอยู่ในความเย็นชานั้น ฉันใช้เวลายืนมองหิมะแรกนี้เกือบสิบนาที สายหิมะที่ค่อยๆ ตกลงมากระทบพื้นด้านล่าง มันสวยจนทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องอื่นๆ ไปได้ แต่ใช่ว่ามันจะช่วยทำให้ฉันหยุดเหงาได้ มีคนบอกว่ายิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ แต่นี่ฉันหนีมาไกลขนาดนี้แล้ว มันก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี ความเจ็บจากความเหงามันรุนแรงมากกว่าความเจ็บจากความใกล้ด้วยซ้ำไป หิมะแรกครั้งนี้มันทำให้ฉันรู้ว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งไกลยิ่งเหงา...

...หิมะมา...แต่ความเหงายังอยู่...